Przejdź do głównej zawartości

"Błękit szafiru" Kerstin Gier

"Trylogia Czasu. Błękit szafiru" Gier
Po raz pierwszy sięgnęłam po "Trylogie Czasu" w maju 2012 roku, a więc pół roku po pierwszej polskiej premierze tej części (druga premiera, w nowym wydaniu zaplanowana jest na wrzesień). Minęło prawie pięć lat, a mój zachwyt nie zmalał ani troszkę. Ponadto - potrafię dokładnie przywołać w pamięci chwilę, gdy czytałam ten tom z wypiekami na twarzy. Pamiętam też większość szczegółów z fabuły oraz wszystkie uczucia, które towarzyszyły mi podczas lektury. A to chyba najlepsza rekomendacja jaką można dać jakiejkolwiek książce beletrystycznej - po blisko pięciu latach nadal mam w głowie wrażenia z lektury.

"Błękit szafiru" to bez porównywalnie najbardziej emocjonująca część z całej trylogii... Koniec jest zaskakujący, zmuszający czytelnika do natychmiastowego przeczytania trzeciego tomu... Dlatego ostrzegam wszystkich o słabym sercu: nie zabierajcie się za lekturę "Trylogii Czasu" jeśli nie macie wszystkich tomów uszykowanych tuż obok siebie. Najlepszym momentem na rozpoczęcie tej niecodziennej przygody jest długi weekend, ponieważ powieści wciągają do tego stopnia, ze nie dają spać. To już nawet nie jest syndrom "jeszcze jednego rozdziału". Nie! To dużo poważniejszy stan - konieczność przeczytania do końca. I tak - w piątek "Czerwień rubinu", na sobotę "Błękit szafiru", a  w niedzielę przed obiadkiem kończymy "Zieleń szmaragdu". A to wszystko dlatego, ze czytelnik zostaje porzucony i osierocony przez bohaterów w kulminacyjnym momencie!


Postać Xemeriusa staje się jeszcze bardziej zabawna niż w poprzedniej części, co jest dodatkowym atutem "Błękitu Szafiru". Nie jestem pewna, ale to chyba moja ulubiona część z trylogii. Po części jest to zasługa jeszcze piękniejszej okładki oraz dobrego wydanie (są to dwie niewątpliwe zalety starszego wydania opublikowanego nakładem wydawnictwa Egmont), a w połączeniu z fascynującą historią i dobrym stylem autorki książka staje się obowiązkową lekturą każdego wytrwałego czytelnika światowej fantastyki! Wątek romantyczny, który przez wielu uważany jest za dominujący w tej trylogii pogłębia się i rozwija w zawrotnym tempie, jednak jest on nieodzownie związany z wątkiem podróży w czasie. Moim zdaniem wcale nie przytłacza pozostałych wątków, ani nie wychodzi na pierwszy plan. Raczej - podobnie jak w "Silver" - wątek miłosny jest paliwem napędowym dla rozwoju dalszych wydarzeń.

Jeszcze raz polecam z całych sił. To nie tylko powieść dla rówieśników głównych bohaterów, dorośli czytelnicy także z radością wkroczą w świat stworzony przez Silver i dadzą się porwać biegowi wydarzeń. Głównie za sprawą niezwykle plastycznego i obrazowego języka oraz mojego ukochanego, złośliwego humoru, który znajdujemy na prawie każdej karcie tej książki.

+uwielbiam scenę balu!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wyśniony Moondrive Box!

Ta-dam! Nadszedł czas na nowy Box od Wydawnictwa Moondrive. Dotarł do mnie już wczoraj. Z pewnością jest o wiele lepszy niż poprzednie pudełka. I choć sam karton dotarł trochę zniszczony to i tak cieszę się jak w Boże Narodzenie. Jest na prawdę ładny. Znów z każdej strony znjaduje się tekst związany z książką. Na tyle znajdziemy też coś, co przypomina rebus-zagadkę. Oczywiście, nie mam pojęcia jakie jest rozwiązanie. Mam nadzieję, że olśni mnie podczas lektury. Wiem, kim była Lukrecja Borgia, której imię znajduje się na odwrocie pudełka, ale cóż, do diaska, ma ona wspólnego z oniryczną powieścią dla młodzieży? To teraz przechodzimy do zawartości pudełka... Pierwszym przedmiotem, który znalazłam był kubeczek. Duży, granatowy (i dość nie ostry na zdjęciu) w rzeczywistości prezentuje się naprawdę dużo lepiej. Drugim podarkiem była świeczka. Niestety jestem beztalenciem, więc nie umiem określić zapachu, nawet jeśli jest to klasyczna wanilia podpisana jako "Mimo wszystko". Przy
1 komentarz
Czytaj więcej

"Zdobyć to, co tak ulotne" Beatrice Colin

"Zdobyć to, co tak ulotne" Beatrice Colin Ogromne zaskoczenie. Pozytywne. Choć okładka zapowiada romans w cieniu wznoszącej się wieży Eiffela, to powieść Colin jest raczej powieścią społeczno-obyczajową, niż romansem w popularnym rozumieniu. Brytyjska pisarka skupia się na ukazaniu obłudy schyłku XIX stulecia, gierkach pomiędzy klasami europejskiej socjety oraz podobieństw pomiędzy potrzebami bohaterów, a współczesnym czytelnikiem. Z całą pewnością osoby, które sięgają po tę powieść w poszukiwaniu historycznego romansu, namiętnych scen erotycznych i romantycznych scenek w paryskich kawiarniach będą rozczarowane. Jednak osoby, które chciałyby spojrzeć na Paryż z perspektywy budowanej dzień po dniu wieży Eiffela będą zachwycone. Akcja rozwija się dość szybkim, równym tempem. Colin skupia się nie tylko na parze głównych bohaterów - Emilu i Cait - ale także na podopiecznych głównej bohaterki, wchodzących w dorosłość Alice i Jamesa. I to właśnie za sprawą rozpieszczonego ro
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

"Po drugiej stronie kartki" Jodi Picoult i Samanthe van Leer

Bajki tak to już mają, że wszystko dobrze się w nich kończy. Potwory zostają pokonane, księżniczki ocalone, a książęta są szczęśliwie zakochani... Zaraz, zaraz. Tylko kto powiedział, że książę zakochuje się w księżniczce? Co się stanie, gdy miłością jego życia okaże się czytelniczka? Wtedy tak jak Delilah i Oliver zrobią wszystko, aby wyciągnąć księcia z opowieści. I gdy już wszystko się udaje, gdy jesteśmy o krok od szczęśliwego zakończenia postawstaje kontynuacja, która udowadnia, że za każdym Żyli długo i szczęśliwie kryje się sporo opowieści o niepowodzeniach i rozczarowaniach prozą dnia codziennego.  Oliverowi udało się uwolnić z książki. Nie umie prowadzić samochodu, nie zna szkolnego życia i nie rozumie, że sam może podejmować wybory. Mimo to jest najszczęśliwszy na świecie - teraz może być z Delilah. Do czasu... "Po drugiej stronie kartki" Picoult i van Leer Sięgnięcie po kontynuację "Z innej bajki" zajęło mi ponad dwa lata, więc sporo szczegółów z
Prześlij komentarz
Czytaj więcej