Przejdź do głównej zawartości

"Gwiazd naszych wina" John Green

"Gwiazd naszych wina" John Green
 
Przyznaję bez bicia - gdy pierwszy raz zobaczyłam tą książkę na półce w księgarni uciekłam z krzykiem... Nie wiem co dokładnie tak zniechęciło mnie do tej pozycji - nieudana okładka czy infantylny opis zahaczający o schematyzm... Po pewnym czasie zaczęłam się zastanawiać nad jej przeczytaniem, aż w końcu zostałam namówiona i... I jestem pod wielkim wrażeniem.

Podobała mi się duża ilość czarnego humoru. Ponura i smutna tematyk opakowana w niecodzienny sposób i podana tak, że w jednej chwili czytelnik ma ochotę śmiać się i płakać. Nagromadzenie neologizmów dotyczących choroby i śmierci, wyrazy pisane z wielkiej litery oraz specyficzny język sprawiają, że temat nie traci na ważności, ale nie jest przytłaczający. 

Uważam, że "Gwiazd naszych wina" to jakby połączenie "Kubusia Puchatka" Milne i "Oskara i Pani Róży" Schmidta. Mnóstwo słusznych stwierdzeń wypowiadanych przez Augustusa sprawia, że znajdziemy tu równie dużo sentencji życiowych i mott jak w "Kubusiu Puchatku". Nadzieja na lepsze jutro jaką daje finał przypominają mi wiarę i optymizm zawarty w kultowym opowiadaniu Schmidta. Kreacja pary głównych bohaterów wymagała od autora sporej inteligencji. Widać to w każdym zdaniu. Postacie drugoplanowe takie jak Isaac nadają powieści wrażliwości i dają wrażenie uniwersalności. 

Największym plusem "Gwiazd..." jest finał. Całkowicie nieszablonowy i świeży pozwalający na popuszczenie przez czytelnika wódz fantazji. Można by sądzić, że istnieją tylko dwa możliwe zakończenia historii o osobie chorej na nowotwór - śmierć lub cudowne uleczenie. John Green udowadnia, że takie opowieści mogą kończyć się też w inny sposób. Czytając odniosłam wrażenie, że autor osobiście nie przeżył opisanej sytuacji. W powieści nie ma rzeczywistej grozy atmosfery mieszkania z tzw. osobą terminową. Zabrakło też opisów wrażeń trudów jakie muszą pokonać krewni i przyjaciele osoby ciężko chorej. Gdyby autor mógł spędzić trochę więcej czasu z ludźmi, którzy przeżyli podobne historie powieść miałaby w sobie jeszcze więcej prawdy i wrażliwości. 

Niektóre momenty były też zbyt złagodzone. Domyślam się, że miało to za zadnie obniżyć próg wieku czytelników, a tym samym zwiększyć liczbę potencjalnych odbiorców. W efekcie takie pominięcie pewnych opisów, sprawia, że książce brakuje tego fajerwerku. Błysku, który sprawia, że staje się ona ulubioną powieścią i nie pozwala o sobie zapomnieć na długo po przeczytaniu.  Podsumowując, myślę, że "Gwiazd naszych wina" to odpowiednia lektura dla każdego czytelnika, który ma troszkę więcej lat. Każda strona daję nadzieję i wiarę jednocześnie pozwalając na przeżywanie tragedii głównej bohaterki. Gorąco zachęcam do przeczytania.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wyśniony Moondrive Box!

Ta-dam! Nadszedł czas na nowy Box od Wydawnictwa Moondrive. Dotarł do mnie już wczoraj. Z pewnością jest o wiele lepszy niż poprzednie pudełka. I choć sam karton dotarł trochę zniszczony to i tak cieszę się jak w Boże Narodzenie. Jest na prawdę ładny. Znów z każdej strony znjaduje się tekst związany z książką. Na tyle znajdziemy też coś, co przypomina rebus-zagadkę. Oczywiście, nie mam pojęcia jakie jest rozwiązanie. Mam nadzieję, że olśni mnie podczas lektury. Wiem, kim była Lukrecja Borgia, której imię znajduje się na odwrocie pudełka, ale cóż, do diaska, ma ona wspólnego z oniryczną powieścią dla młodzieży? To teraz przechodzimy do zawartości pudełka... Pierwszym przedmiotem, który znalazłam był kubeczek. Duży, granatowy (i dość nie ostry na zdjęciu) w rzeczywistości prezentuje się naprawdę dużo lepiej. Drugim podarkiem była świeczka. Niestety jestem beztalenciem, więc nie umiem określić zapachu, nawet jeśli jest to klasyczna wanilia podpisana jako "Mimo wszystko". Przy
1 komentarz
Czytaj więcej

"Zdobyć to, co tak ulotne" Beatrice Colin

"Zdobyć to, co tak ulotne" Beatrice Colin Ogromne zaskoczenie. Pozytywne. Choć okładka zapowiada romans w cieniu wznoszącej się wieży Eiffela, to powieść Colin jest raczej powieścią społeczno-obyczajową, niż romansem w popularnym rozumieniu. Brytyjska pisarka skupia się na ukazaniu obłudy schyłku XIX stulecia, gierkach pomiędzy klasami europejskiej socjety oraz podobieństw pomiędzy potrzebami bohaterów, a współczesnym czytelnikiem. Z całą pewnością osoby, które sięgają po tę powieść w poszukiwaniu historycznego romansu, namiętnych scen erotycznych i romantycznych scenek w paryskich kawiarniach będą rozczarowane. Jednak osoby, które chciałyby spojrzeć na Paryż z perspektywy budowanej dzień po dniu wieży Eiffela będą zachwycone. Akcja rozwija się dość szybkim, równym tempem. Colin skupia się nie tylko na parze głównych bohaterów - Emilu i Cait - ale także na podopiecznych głównej bohaterki, wchodzących w dorosłość Alice i Jamesa. I to właśnie za sprawą rozpieszczonego ro
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

"Po drugiej stronie kartki" Jodi Picoult i Samanthe van Leer

Bajki tak to już mają, że wszystko dobrze się w nich kończy. Potwory zostają pokonane, księżniczki ocalone, a książęta są szczęśliwie zakochani... Zaraz, zaraz. Tylko kto powiedział, że książę zakochuje się w księżniczce? Co się stanie, gdy miłością jego życia okaże się czytelniczka? Wtedy tak jak Delilah i Oliver zrobią wszystko, aby wyciągnąć księcia z opowieści. I gdy już wszystko się udaje, gdy jesteśmy o krok od szczęśliwego zakończenia postawstaje kontynuacja, która udowadnia, że za każdym Żyli długo i szczęśliwie kryje się sporo opowieści o niepowodzeniach i rozczarowaniach prozą dnia codziennego.  Oliverowi udało się uwolnić z książki. Nie umie prowadzić samochodu, nie zna szkolnego życia i nie rozumie, że sam może podejmować wybory. Mimo to jest najszczęśliwszy na świecie - teraz może być z Delilah. Do czasu... "Po drugiej stronie kartki" Picoult i van Leer Sięgnięcie po kontynuację "Z innej bajki" zajęło mi ponad dwa lata, więc sporo szczegółów z
Prześlij komentarz
Czytaj więcej